ಆಟ

'ಆ ಪೇಂಟಿಂಗ್ ನೋಡಿದರೆ ನಿಂಗೆ ಏನು ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ?'
'ದೊಡ್ಡ ಚೌಕ. ಒಳಗೆರಡು ಒಂದರ ಕೆಳಗೊಂದು ತ್ರಿಭುಜ. ಅದರ ಮದ್ಯೆ ವೃತ್ತದಲ್ಲಿ ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣ...ನನಗೆ ಸ್ಕೂಲಿನಲ್ಲಿ ಓದಿದ ಯಾವುದೋ ಥಿಯರಂ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿದೆ.'
'ಯೇ... ಹೋಗೋ...ನನಗೆ ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗಿಯೊಬ್ಬಳು ದೊಡ್ಡ ಕುಂಕುಮ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ತನ್ನ ಅಮ್ಮನಂಥಾಗುವ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿದ್ದಾಳೆ ಎನಿಸುತ್ತಿದೆ.'
'ನಿನ್ ತಲೆ...ಅಲ್ಲಿ ಹುಡುಗಿ ಎಲ್ಲಿದ್ದಾಳೆಯೇ? ಓಹ್, ಸರಿ ಸರಿ... ಈಗ ಅರ್ಥವಾಯಿತು. ಹಾಗಾದರೆ ಈ ಪೇಂಟಿಂಗ್ ನೋಡಿದರೆ ಏನನ್ನಿಸುತ್ತದೆ ಹೇಳು?'
ಇದು ನಮ್ಮ ನಿತ್ಯದ ಆಟ. ಆಟವಾಡಲು ಪೇಂಟಿಂಗೇ ಬೇಕೆಂದಿಲ್ಲ. ನೀಲಾಕಾಶದ ಮೋಡಗಳು, ಟೇಬಲ್ ಮೇಲೆ ಚೆಲ್ಲಿದ ಕಾಫಿ ಕಲೆ , ಬಾತ್‌ರೂಮಿನ ಟೈಲ್ಸ್ ಮೇಲಿನ ಅಸ್ಪಷ್ಟ ಆಕಾರಗಳು, ಅಂಗೈ ಮೇಲಿನ ಗೆರೆಗಳು, ಒಂಟಿ ನಿಂತ ಮರದ ನಿಲುವು, ಹರಡಿದ ಮರದ ಬಿಳಲು, ಹೀಗೆ ಏನಾದರೂ ಆಗುತ್ತಿತ್ತು. ಕೊನೆಗೆ ಪಾರ್ಕಿನ ಬೆಂಚಿನ ಮೇಲೆ ಅಂಟಿರುವ ಪಾರಿವಾಳದ ಹಿಕ್ಕೆಯನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅನಿಸಿದ್ದನ್ನು ಹೇಳದೇ ಇರುವಂತಿರಲಿಲ್ಲ. ಚನ್ನಾಗಿ ಹೇಳಿದವರಿಗೆ ಮೆಚ್ಚುಗೆಯ ನೋಟವೊಂದು ಸಂದಾಯವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆಟ ಮತ್ತೆ ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತಿತ್ತು.
ನನಗೋ ಆತನನ್ನು ಒಮ್ಮೆಯಾದರೂ ಸೋಲಿಸಬೇಕೆಂಬ ಹಂಬಲ. ಉಹ್ಹೂಂ... ಆತ ಸೋತಿದ್ದಿಲ್ಲ.
ಒಮ್ಮೆ ಮಾತ್ರ ಅದೇನಾಯಿತೋ ನಂಗೆ. ನಾನೇ ನೇರವಾಗಿ ಎದುರಿಗೆ ಹೋಗಿ ನಿಂತೆ. 'ನಿನಗೇನನಿಸತ್ತೆ ಹೇಳು?' ಎಂದೆ. ಆತ ನೋಡುತ್ತಲೇ ನಿಂತ. ಹೇಳಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಕಾಯುತ್ತಲೇ ನಿಂತೆ. ಸೋಲಲಿಲ್ಲ. ಆತ ಸೋತ. ಸೋತೇ ಹೋದ. ಸೋತು ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿದ. ಆದರೂ ನಾನು ಗೆಲ್ಲಲಿಲ್ಲ!